|
Gibeon, Namibia, 25° 30’ S,
18° E. Szkocki generał Sir James Edward Alexander wyruszył 8
września 1836 r. z Capetown na czele ekspedycji mającej
zbadać południowo-zachodnią Afrykę. W relacji z trwającej
rok wyprawy stwierdził, że na wschodnim brzegu Great Fish
River znajdował wiele brył żelaza. Fragment tego żelaza
otrzymał do zbadania Sir John Herschel, znany astronom,
który wtedy prowadził badania południowego nieba. Herschel
stwierdził, że żelazo zawiera domieszkę niklu i uznał, że
jest ono podobne do innych znanych okazów żelaza
meteorytowego. Zdumiała go liczba znajdowanych okazów
wskazująca, że spadł tam deszcz meteorytów żelaznych, gdyż
trudno mu było znaleźć siłę zdolną rozbić bryłę żelaza na
kawałki, tak aby powstał deszcz meteorytów. Od tego czasu
znajdowano coraz więcej brył, które pod różnymi nazwami
trafiały do Europy. Ostatecznie przyjęto nazwę Gibeon.
Meteoryty te znajdowane są na ogromnym obszarze obejmującym
dzisiejszą Namibię i północną część RPA. Znaleziono już
wiele ton. Od kiedy Haag zaangażował całe plemiona do
poszukiwań, jest to najłatwiejszy do zdobycia meteoryt.
OPiOA:
21400 cs, 330 s; MMWr: 3900 sc, 414,5 s; KMaG:
2920,0 cs, 290,0 sc, 200,0 ep, 124,7 s, 96,8 s; MWGUW:
2695 wcs, 50,7 ep; JStM: 1231,0 cs, 87,1 s, 12,5 fc;
MZWNoZUŚ: 456 hs; MZPAN: 403,8 sc; MGPIG:
278,3 sc; PWDT: 238,2 ep; MGUJ: 233,2 sc;
MGPAN: 180,41 sc; AKiW: 180 fs, 25,8 ep; OAUJ:
164,6 sc; OAUW: 155 ep; RBoW: 123,3 s, 108,0
cs; 100,0 s, 22,6 s; JanW: 117,0 ep, 92,2 f, 47,9 cs;
MMKF: 112,3 fs; JPłK: 103,2 sc; TŚcK:
102,5 sc, 15,5 ep, 0,4 cs; SKoZ: 97,9 sc; MKGW:
95,6 s, 65,4 s, 18,7 s, 17,8 s; RITc: 88,0 sc; KZT:
80,8 ep; JP: 79,2 ep; KSzS: 75,8 s; MMuK:
72,0 ep; ASPF: 67,1 sc; MStP: 64,4 sc, 17,9 sc,
8,52 cs, 7,35 cs; ASoK: 60,1 s; JAB: 58,5 s,
33,5 s, 2,1 cs, 1,9 cs; MHP: 56,7 s, 2,4 s; WSZ:
55,2 sc, 6,24 cs; KTKUB: 53,7 sc, 28,9 sc, 6,3 sc;
PTuK: 50 ep; JJDL: 49,05 sc, 13,2 ep, 8,5 wcs;
HGwL: 47,5 s, 10,5 s, 8,1 ep, 4,6 cs; AJNH: 41,0
sc; WWoG: 38,8 ep, 24,2 sc, 6,0 s; KSoK: 34,3
s, 23,5 ep, 2,5 cs; BChF: 34,2 s; MSzŁ: 33,5
s; PŻoW: 29,60 cs, 5,85 cs, 4,16 cs; NAWPI:
28,8 s, 19,4 s, 4,0 ep; KMoW: 28,4 s, 0,25 cs;
GMGS: 26,2 sc; Zea: 23,13 sc, 3,5 wcs; RPoB:
21,5 sc; GMik: 20,6 s, 1,2 cs; MPaJ: 20,3 sc;
MWiW: 19,9 s; AMaW: 19,6 sc; JWoK: 19,4 s,
18,5 sc, 8,5 wcs, 6,8 cs; JDCB: 18,9 sc; MŚcG:
17,7 s; TP!W: 17,0 s; JBaZ:
16,9 s; MKoL:
15,3 s; ZNoL: 13,7 sc; LPoW: 12,8 s; JSzW:
10,9 s; TZwW: 10,6 s; JŁuW: 9,7 cs, 4,5 cs,
3,4 wcs; ACH: 9,6 cs, 8,2 s; MiO: 8,8 cs;
JPłB: 8,4 cs, 1,5 cs; AKKC: 8,3 cs; MPPF:
8,1 ep; KBKE: 7,2 cs, 4,9 wcs; JRaT: 6,7 ep;
ŁODG: 5,92 s; ToGa: 5,5 cs, 4,3 wcs; EMK:
5,40 s; BDąT: 5,2 cs; GMiL: 4,9 s; PiOAG:
4,5 ep, 2,4 cs, 1,9 cs, 0,9 cs; MgKG: 3,85 s; IZA:
2,5 ep, 2,1 s; BSzW: 0,95 cs.
Muonionalusta, Szwecja, 67°
48’ N, 23° 06’ E. W 1906 roku dwójka małych dzieci,
bawiących się w lesie około 4 km WSW od małej wioski
Kitkiöjärvi na dalekiej północy Szwecji, znalazła bardzo
ciężki i dziwnie wyglądający kamień i przyniosła go do
wioski. W 1908 roku A. G. Högbom rozpoznał, że to meteoryt i
nazwał go Muonionalusta, ponieważ tak nazywała się
największa wieś w okolicy. Rodzeństwo, które go znalazło,
nazywało się Amalia i Viktor Mattila. Okaz ważył 7,5 kg.
W 1946 roku, w Kitkiöjoki,
kilka kilometrów na południowy wschód od Kitkiöjärvi,
podczas robienia wykopów pod fundamenty domu, znaleziono
drugi meteoryt, ważący 15 kg. Zachęciło to Wickmana do
rozpoczęcia poszukiwań dalszych okazów i ewentualnego
krateru w tej okolicy. Poprosił on Viktora Mattilę, by
pokazał mu miejsce znalezienia pierwszego okazu. Rozdał
także mieszkańcom ulotki z informacją o dotychczasowych
znaleziskach, by zwiększyć szansę znalezienia dalszych
okazów. W 1963 roku, podczas budowy drogi do wywożenia
ściętych drzew, znaleziono w okolicy Kitkiöjoki trzeci okaz,
6,2 kg.
W 1994 roku, w żwirowni, około
10 km na północny zachód od Muonionalusta, wykopano czwarty
meteoryt. Odnowiło to zainteresowanie tematem wśród
szwedzkich poszukiwaczy minerałów. Od 2003 roku znajdowane
są nowe okazy, w sumie kilkaset kilogramów.
Strukturalnie jest to
oktaedryt drobnoziarnisty o podobnych figurach
Widmanstättena jak Gibeon. Zawiera 8,4% niklu.
KMaG:
578 s; JanW: 392,0 sc, 286,0 sc, 62,0 sc.
W tle: meteoryt
Muonionalusta |
