|
Agoudal,
Maroko, 31°
59’ N, 5° 31’ W.
Dwie małe bryłki żelaza znaleziono w 2000 r. ale
systematyczne poszukiwania przeprowadzono dopiero w 2012 r.
znajdując ponad 100 kg meteorytów, w większości małych.
Największy okaz waży 60 kg.
Wiele małych okazów to szrapnele z deformacjami
figur. Na wytrawionych przekrojach wielu okazów, nawet
małych, widać obwódki rekrystalizacyjne przy powierzchni,
linie Neumanna i szerokie paski kamacytu często przedzielane
schreibersytem. Na wielu okazach widać pozostałości skorupy.
Sprzedawany przez dealerów pod nazwą Imilchil.
JanW:
439,0 cs;
Lake Murray, Oklahoma, USA, 34°
6’ N, 97° 0’ W. W 1933 r. farmer J.C. Dodson zauważył
osobliwy fragment skały wystającej z piaskowca w płytkim
wąwozie na jego pastwisku. Uderzył weń ciężkim młotem i
stwierdził, że daje się kuć, więc to chyba żelazo. Przez 20
lat bezskutecznie próbował zainteresować naukowców
znaleziskiem. W końcu władze stanowe wykupiły jego farmę i
teren ten wszedł w skład parku stanowego Lake Murray. Na
terenie parku powołano muzeum geologiczne. W lipcu 1952 r.
Dodson odwiedził dyrektora, który w końcu docenił wartość
znaleziska. Bryła żelaza tkwiła nieporuszona w piaskowcu z
okresu dolnej kredy. Przykrywała ją 30-cm warstwa piaskowca,
co wskazywało, że meteoryt wpadł do przybrzeżnej strefy
jakiegoś zbiornika słonej wody, w którym tworzyły się te
osady około 110 mln lat temu. Żelazo okrywała 10 cm warstwa
rdzy. Po usunięciu jej bryła metalu ważyła 267,6 kg,
natomiast Buchwald ocenia całkowitą masę przed wietrzeniem
na ok. 500 kg. Kolekcjonerom oferowane są najczęściej
fragmenty rdzawej otuliny.
KMaG:
72,9 sc; MPPF: 1,8 f; HGwL: 1,7 f.
Sao Juliao de Moreira,
Portugalia, 41° 46’ N, 8° 35’ W. W 1883 r. wyorano bryłę 162
kg.
KMaG:
121,9 sc; MMWr: 12,89 fp, 8,35 fp; MGPAN:
11,65 s, 6,75 ep.
Sikhote-Alin, Rosja, 46° 10’ N,
134° 39’ E. 12 lutego 1947 r. przed południem widziano nad
górami Sichote-Alin jasny bolid pędzący z północy na
południe, z ognistym ogonem i sypiący iskrami. Bolid
zostawiał za sobą ślad w postaci szerokiego pasa jakby
kłębiącego się dymu. Zjawisko obserwował i uwiecznił na
obrazie malarz Miedwiediew. Przed zniknięciem bolid rozpadł
się na części. Potem rozległy się potężne detonacje
przypominające ogień z ciężkich dział, a potem trzask, jakby
strzelano z karabinów maszynowych. Po trzech dniach
zauważono z samolotu w tajdze rude doły doskonale widoczne
na tle śniegu. Po dwóch tygodniach dotarła tam ekspedycja
geologów, którzy naliczyli ok. 30 dołów o średnicy od 1 do
28 m. Na zboczach dołów wśród rozbitych skał leżały odłamki
żelaznego meteorytu. Ekspedycje w latach 1947 - 1950
naliczyły 122 kratery i leje większe niż pół metra. W lejach
znaleziono pojedyncze meteoryty z których największy ważył
1745 kg. Ekspedycje przeszukiwały głównie zryte kraterami
wzniesienie między dwoma strumieniami. Dopiero po prawie
trzydziestu latach kolejna ekspedycja wyszła poza strumień i
wtedy okazało się, że teren spadku jest znacznie większy niż
początkowo sądzono. Był to największy w historii deszcz
meteorytów żelaznych, co się rzadko zdarza. Przeważnie
meteoryty żelazne spadają jako duże bryły i najwyżej
rozpadają się przy zderzeniu z ziemią. Przyczyną była słaba
spoistość między kryształami kamacytu przez co meteoroid
łatwo rozpadał się na kawałki. Zebrano ponad 30 ton
meteorytów, a ocenia się, że spadło ok. 70 ton.
JanW:
3150,0 cs, 301,0 cs, 93,4 cs, 55,3 cs, 41,7 cs, 40,0 cs,
33,4 cs, 32,0 cs, 24,5 cs, 19,66 cs, 16,64 cs, 12,11 cs,
9,18 cs, 7,93 cs; AZGR: 2800,0 cs,
135,0 ocs;
MZPAN: 2145 cs; MGPAN:
1245,0 ep, 19,1 cs; KMaG: 1063,0 cs, 791,0 cs, 329,0
cs, 193,2 cs, 114,0 cs, 72,7 s, 45,0 cs; MMKF:
801.1 cs; OAUJ: 343,8 cs, 244,9 ep, 199,0 cs;
MWGUW: 340,8 sc, 221,4 cs; AKiW: 231 cs; OPiOA:
231,0 cs; JAB: 171,3 cs, 16,0 cs; PTuK: 163 cs;
PWDT: 153,4 cs; MEPZG: 144,1 cs; RBoW:
143,0 cs, 66,6 ep, 29,0 cs; MCiD: 140 cs, 76 cs;
JP: 135,2 cs, 96,3 sc, 30,8 cs; KZT: 120,0 cs,
51,3 cs, 28,0 hs, 16,6 cs; MKGW: 118,0 cs, 57,8 s,
41,6 cs, 25,9 cs, 19,7 cs, 17,9 cs, 11,2 cs, 8,3 cs; RITc:
110 f; ASoK: 106 cs; ZMLW: 105 cs; JSzW:
93,4 cs, 12,1 cs, 6,2 cs; JStM: 92,0 cs, 19,6 cs;
LChG: 81,1 cs, 64,7 cs; AJNH: 81,1 cs; KTKUB:
69,2 cs, 40,1 cs, 26,1 cs; MMWr: 66,2 cs, 65,3 cs,
2,43 p, GMiL: 61,4 cs, 17,1 cs; MWiW: 58,8 cs,
32,9 cs; JBaZ:
58,0 cs; WWoG: 57,0 cs, 38,0 cs,
17,0 cs; MStP: 53,1 cs, 25,9 cs, 16,59 cs, 3,36 cs;
MHP: 49,3 cs; EMK: 45,4 cs; JJDL:
42,5 cs, 21,5 cs; TZwW: 35,0 cs; Muzin: 31,6
cs; KSoK: 32,1 cs, 9,0 cs, 6,5 cs;
ToGa: 30 cs; ASPF: 28,6
cs, 19,1 cs; JŁuW: 25,4 cs; TŚcK: 25,2 cs;
Zea: 24 cs; GMik: 23,3 cs; IZA: 23,3 cs;
RRzG: 23,3 cs; DJP: 21,9 cs; WSZ: 21,8 cs;
RKoW: 21,28 cs, 19,3 ep;
BSzW: 20,6 cs;
DPiW: 19,2 cs; MPPF: 19,0 cs; KSch: 18,9
cs; EŚwF: 18,7 cs, 5,08 cs; JBiO: 18,6 cs,
PAWS: 18,0 cs, 16,5 cs; SKoZ: 17,9 cs; LPoW:
17,4 cs; MiO: 16,3 cs; MŚcG: 16,2 cs; NAWPI:
15,5 cs; PiOAG: 15,4 cs; KSzS: 15,1 cs;
ToGa: 15,0 cs; JWoK: 14,8 cs; AKoW: 14,7
cs; JPłB: 14,4 cs; ZNoL: 14,0 cs, 5,1 cs;
MZWNoZUŚ: 14 f; MKoL: 13,7 cs; HGwL: 13,2
cs; AKKC: 12,4 cs; TZwW: 12,4 cs; MMuK:
11,85 cs; ZGaO: 10,6 cs; FMaP: 10,2 cs;
KBKE: 9,0 cs; BDąT: 8,9 cs; KMoW: 8,1 cs;
GMGS: 7,8 hs; MPaJ: 6,3 cs; PSoO: 6,20 cs;
JRaT: 5,8 hs; ŁStK: 4,4 hs; TCeŁ: 4,38
cs; ŁODG: 4,24 hs.
Veevers, Australia, 22° 58’ S,
125° 22’ E. W 1984 roku, wokół krateru o średnicy 80 metrów,
zebrano trzydzieści sześć małych fragmentów metalu, z
których największy ważył 36,3 g.
KMaG:
1,17 cs, 0,63 cs, 0,40 cs; TŚcK: 0,976 f.
W tle: meteoryt Canyon Diablo |
