|
Agoult, Maroko, 31° 40’ N, 4° 4’
W. W marcu 2000 roku poszukiwacz meteorytów znalazł kamień
pokryty skorupą, ważący 82 g. Wnętrze jest jednorodne i
wygląda jak z cukru.
KMaG: 2,19 sc.
Bereba,
Burkina Faso, 11° 39’ N, 3° 39’ W. Po południu 27 czerwca
1924 roku spadł po detonacjach kamień ważący około 18 kg.
JanW: 1,52 fc.
Bouvante,
Francja, 44° 55’ N, 5° 16’ E. Pokryty skorupą meteoryt,
ważący 8,3 kg, znaleziono 30 lipca 1978 roku w odległości
100 m SE od jeziora Bouvante.
JanW: 0,060 f, 0,020 f.
Cachari,
Argentyna, 36° 24’ S, 59° 30’ W. W maju 1916 r. znaleziono
na głębokości 1,5 m., koło stacji kolejowej Cachari, kamień
ważący 23,5 kg.
MCiD: 1,01 s.
Camel Donga,
Australia, 30° 19’ S, 126° 37’ E. Pierwszy meteoryt, ważący
503 g, znalazła w styczniu 1984 r. pani J.C. Campbell, kiedy
rodzina Campbellów dwoma samochodami przemierzała Nullarbor
Plain, półpustynny wapienny płaskowyż w
południowo-wschodniej części Australii Zachodniej i
przylegającej części Australii Południowej.
Charakterystyczna czarna, lśniąca skorupa pozwoliła zauważyć
go z jadącego samochodu. Zgodnie z prawem znaleziony kamień
przekazano do Muzeum Australii Zachodniej. W lipcu 1985 r.
badacze z Muzeum pojechali na miejsce znalezienia i w ciągu
dwóch dni znaleźli w promieniu 1 km dalszych 11 kamieni
ważących 2,42 kg. Pierwszy okaz znaleziono 200 m na zachód
od Camel Donga. Określenie “donga” oznacza na Nullarbor
Plain płytkie zagłębienie o powierzchni zwykle około
hektara, do którego spływa woda i gdzie rosną krzaki i
drzewa na tej bezdrzewnej równinie. Obozują tam traperzy i
poszukiwacze nadając lokalne nazwy. W Camel Donga rosną
drzewka wielbłądzich jagód. Meteoryty na ogół leżały na
powierzchni, ale cztery z nich siedziały płytko w iłach,
które są rezultatem wietrzenia wapieni. Z ich ułożenia
wynikało, że po spadku meteorytów przynajmniej raz spadł
ulewny deszcz i spływające błoto oblało niektóre z nich. W
późniejszych latach znajdowano kolejne okazy, w sumie ok.
30 kg. Podczas poszukiwań znaleziono też 15 innych
meteorytów oznaczonych numerami od 002 do 016.
MKGW: 10,55 ep, 1,40 cs; OPiOA: 8,2 fc;
KMaG: 4,3 cs; MPPF: 2,19 hs; JP: 2,1 hs;
JRaT: 0,35 f.
Dhofar 007,
Oman, 18° 20’ N, 54° 11’ E. 4 grudnia 1999 r. znaleziono na
pustyni 37 kamieni o łącznej wadze 21270 g.
KMaG: 64,8 ep; ToGa: 4,36 sc; MCiD: 3,4 sc; TŚcK: 0,867
s; JanW: 0,70 s; RZdS:
0,6 sc; ASPF: ts.
Dhofar 055,
Oman, 19° 09’ N, 54° 47’ E. W 1999 roku znaleziono jeden
mało zwietrzały kamień ważący 235 g.
JanW: 5,70 s, 1,70 s; KSoK: 5,5 fs.
Igdi,
Maroko, 29° 14’ N, 8° 22’ W. W lutym 2000 roku poszukiwacz
meteorytów znalazł kamień ważący 1470 g, rozbity na
kilkanaście kawałków. Jest to brekcja monomiktyczna
składająca się z plagioklazu, pigeonitu i piroksenu
wapniowego oraz akcesorycznie krzemionki, ilmenitu, chromitu
i troilitu.
TŚcK: 0,079 fc.
Juvinas,
Francja, 44° 43’ N, 4° 18’ E. 15 czerwca 1821 r. po ukazaniu
się bolidu i detonacjach spadł kamień ponad 91 kg w pobliżu
wsi Libonnes.
MMWr: 6,28 f; MKGW: 0,45 s; KMaG: 0,01
fv.
Millbillillie,
Australia, 26° 27’ S, 120° 22’ E. Około pierwszej po
południu, w październiku 1960 r. pracownicy gospodarstwa
Millbillillie otwierając wrota w płocie granicznym na drodze
z Millbillillie do Jundee zauważyli bolid, od którego
“odskakiwały iskry”. Bolid spadł na północ od nich na
równinę porośniętą kłującą trawą. Nie podjęto poszukiwań,
ale w 1970 r. D. Vicenti i M. Finch znaleźli na tej równinie
pierwsze kamienie. Aborygeni znaleźli potem dalsze. Zebrano
co najmniej 25 kg. Największy okaz, 20 kg, jest w Muzeum
Australii Zachodniej.
OAUJ: 77,8 sc; KMaG: 38,4 ep; OAUW:
31,9 ep, OPiOA: 25,07 ep; MGPIG: 25 pc;
MKGW: 12,6 ep, 1,7 sc; MMKF: 9,9 wcs; MCiD:
5,35 fs; ToGa: 4,9 ep; RITc: 4,88 fs;
MEPZG: 4,8 s; HGwL: 4,4 s; JanW: 3,27 sc,
1,96 f; TZwW: 2,2 s; JPłB: 2,06 sc; JJDL:
1,6 sc; SKoZ: 1,44 sc; AKKC: 1,2 f; JBaZ:
0,3 s; KZT: 0,1 f; ASPF: ts.
Northwest Africa 769,
Maroko, 31° 42’ N, 4° 58’ W. 10 listopada 2000 roku
znaleziono koło Gulmimy wiele okazów niezbrekcjowanego
eukrytu ważących łącznie 712 g.
KZT: 0,8 s; MCiD: 0,57 s; TŚcK: 0,22 s.
Northwest Africa 1109,
Maroko. Adam i Greg Hupe kupili od marokańskiego dealera w
październiku i grudniu 2001 roku cztery okazy ważące razem
2,54 kg, ale ocenia się, że wraz z okazami innych
kolekcjonerów całkowita waga tego meteorytu może dochodzić
do 6 kg. Meteoryty te mają charakterystyczne białe i szare
okruchy w jasnobrązowej masie. Okruchy skalne to fragmenty
bazaltowego eukrytu (ofitowa tekstura, różna wielkość
ziaren, głównie anortyt i pigeonit), kumulatowego eukrytu
(gruboziarnisty, jednakowa wielkośc ziaren, głównie anortyt
i pigeonit z akcesoryczną krzemionką), rzadko eukrytowych
brekcji i charakterystycznych żelazistych przerostów
(fajalit + hedenbergit + krzemionka + troilit). Okruchy
minerałów, to pigeonit i anortyt. Akcesorycznie występują:
ilmenit, metaliczne żelazo, chromit, baddeleyit i apatyt.
RKoW: 1,42 sc; JanW: 1,40 s; KZT: 0,25 s.
Northwest Africa 1646,
Maroko. W październiku 2002 roku Adam i Greg Hupe kupili od
marokańskiego dealera kamień ważący 259 g, całkowicie
pokryty skorupą. Meteoryt jest drobnoziarnisty z okruchami
anortytu, pigeonitu, chromitu, ilmenitu, metalu, troilitu i
krzemionki. Przecinają go żyłki szkliwa, prawdopodobnie
zakrzepłego stopu pozderzeniowego.
KZT: 1,25 s; JanW: 0,432 s.
Northwest Africa 1764.
W październiku 2001 roku Philippe Thomas kupił w Erfoud 17
mało zwietrzałych kamyków ważących łącznie 255 g (S3, W1).
Prawdopodobnie pochodzą z Zelmou w Algierii.
JanW: 1,325 f.
Northwest Africa 1836.
W 2002 roku kupiono w Maroku kamień ważący 1102 g, pokryty
świeżą skorupą (W0).
JanW: 1,20 s.
Northwest Africa 2126,
nazwa i klasyfikacja prowizoryczna.
KTKUB: 8,10 ep; MStP: 2,7 sc; RKoW:
1,21 s.
Northwest Africa 2481,
Sahara Zachodnia. W 2003 roku znaleziono kilkanaście
kamieni, częściowo pokrytych skorupą, ważących łącznie 5009
g. Jest to brekcja polimiktyczna złożona z okruchów skał i
minerałów tkwiących w drobnoziarnistym cieście skalnym
złożonym z plagioklazu, piroksenu wapniowego i minerałów
nieprzezroczystych. Okruchy skalne, to przeważnie bazalt;
okruchy minerałów, to plagioklaz i piroksen. Meteoryty są
mało zwietrzałe, z silnymi zmianami szokowymi.
RKoW: 2,22 fs.
Northwest Africa 2516.
9 stycznia 2004 roku Philippe Thomas kupił w Erfoud 2
średnio zwietrzałe kamyki ważące łącznie 295,7 g (W2).
MStP: 4,95 sc; KZT: 4,43 s.
Northwest Africa 3078. Zimą
2002/2003 r. znaleziono na pustyni w Saharze Zachodniej kamień ważący
733 g, pokryty świeżą skorupą. Początkowo sklasyfikowany
jako howardyt jest obecnie uważany za eukryt polimiktyczny.
W brekcji dominują fragmenty ortopiroksenu w okruchowej
matriks. Są też duże fragmenty plagioklazu, oraz pigeonitu z
lamelkami odmieszania augitu. Podrzędnie występują siarczki,
metal FeNi i chromit.
Northwest Africa 4039,
kilkanaście umiarkowanie zwietrzałych kamieni ważących
łącznie 950 g znaleziono w 2005 r. w Maroku, w zachodniej
części Sahary. Jest to monomiktyczna brekcja z silnymi
przeobrażeniami szokowymi.
MCiD: 5,48 ep;
Pasamonte,
Nowy Meksyk, USA, 36° 13’ N, 103° 24’ W. 24 marca 1933 r.
obserwowano od Kansas do Nowego Meksyku bolid pozostawiający
za sobą ogromną wstęgę dymu. Nininger przepytał dziesiątki
świadków, z których każdy zapewniał go, że meteoryt spadł
"tuż za tamtym pagórkiem". Po dziewięciu miesiącach badań
był pewien, że meteoryt musiał spaść gdzieś na terenie
rancza Pasamonte. Gdy wybrał się tam, ranczer odpowiadał
"tak" na wszystkie pytania: Tak, widział bolid. Tak, spadł
tylko 2 mile od rancza. Tak, miał kilka czarnych kamieni
znalezionych przez kowbojów. Niestety potraktował je
młotkiem myśląc, że zawierają coś cennego i teraz były w
postaci wielu pokruszonych kawałków. Meteoryty były małe,
większość ważyła nie więcej niż kilkadziesiąt gramów. W
sumie znaleziono ich około 75 rozrzuconych na przestrzeni
ok. 40 km. Ważyły w sumie nie więcej niż 4 kg. Meteoryty
były bardzo kruche i dlatego prawdopodobnie większość
materii utworzyła dymny ogon za bolidem, a spadło najwyżej
10%.
MGPAN: 62,07 cs.
Smara,
Sahara Zachodnia, 26° 41’ N, 11° 44’ W. W kwietniu 2000 r.
poszukiwacz meteorytów znalazł kamień ważący 12,87 kg. Jest
to brekcja zawierająca różne rodzaje okruchów bazaltu, gabra
i stopu pozderzeniowego.
MKGW: 13,2 s; KMaG: 7,2 sc.
Stannern,
Czechy, 49° 17’ N, 15° 34’ E. W niedzielę, 22 maja 1808 r.
spadły z nieba kamienie. Był pogodny ranek, ale o pół do
szóstej pojawiła się mgła. Ludzie ze Stannern byli w drodze
do kościoła. Nagle usłyszeli trzy silne detonacje, aż ziemia
zadrżała im pod nogami, a mgła zrobiła się nagle tak gęsta,
że tylko na 12 kroków było coś widać. Potem usłyszeli hałas
przypominający ciągły ogień karabinowy, albo jakby grzmiały
wielkie bębny. W powietrzu było słychać dudnienie i świst.
Gdy patrzyli na siebie ze zdumieniem i przerażeniem, w całej
okolicy zaczął padać deszcz, przed którym nie chroni żaden
płaszcz. Pośród nieustannego dudnienia i świstu z powietrza
spadały kamienie od wielkości włoskiego orzecha do wielkości
głowy dziecka; niektóre pionowo, inne jakby rozkołysane.
Wielu ludzi to widziało, a kamienie, które podniesiono zaraz
po spadku, były ciepłe. Pierwsze wbiły się głęboko w ziemię;
jeden nawet na dwie stopy. Późniejsze spadały tylko na
ziemię. Wewnątrz były szare, a z zewnątrz pokryte czarną,
błyszczącą skórką. Ich liczbę trudno ocenić. Wiele mogło
spaść na pola uprawne i nadal leżą w ziemi. Te, które
zostały znalezione, ważą 2 i pół cetnara. Wszystko to trwało
6-8 minut, a po kilku godzinach także mgła znikła i koło
południa było jasno i spokojnie, jakby nic się nie stało.
Taką relację o tym zdarzeniu sporządzono dla cesarza
Austrii. Dziś ocenia się, że spadło 200 - 300 kamieni, z
których zachowało się ok. 66 ważących w sumie 52 kg.
Największy ważył 6 kg.
MGPAN: 62,79 fc; MMWr: 45,82 cs, 33,80 ep;
JanW: 4,09 fc, 0,001 f; KMaG: 1,0 s.
W tle: meteoryt Millbillillie |
